Cukrzyca typu 1 dotyka około 20% chorych na cukrzycę, jej przebieg polega na pierwotnym niedostatecznym wydzielaniu insuliny przez trzustkę, przy zachowaniu prawidłowej wrażliwości tkanek na insulinę. Cukrzyca typu 1 występuje najczęściej u dzieci i ludzi młodych. Najczęstszą występująca postacią cukrzycy jest cukrzyca typu 2 stanowiąca blisko 80% wszystkich zachorowań. Jej przebieg polega na zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę (insulinooporność). Stan ten wymaga produkcji znacznie większej ilości insuliny przez trzustkę, co w dalszym przebiegu choroby przekracza zdolności wydzielnicze organu, co prowadzi do uszkodzenia komórek beta w wyspach trzustki i zaprzestania wydzielania insuliny.
Bardzo ważnym czynnikiem jest wczesna diagnoza cukrzycy, ponieważ pozwala na szybkie wdrożenie leczenia oraz wprowadzenie odpowiedniej diety, która pozwoli na kontrolowanie poziomu glukozy we krwi. Diagnozowanie cukrzycy opiera się na określeniu stężenia glukozy. Podstawową metodą diagnozowania cukrzycy jest przeprowadzenie badania glikemii w dwie godziny po doustnym teście obciążenia 75,0 g glukozy rozpuszczonej w 300ml wody. Po wykonaniu doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT) wyznaczamy krzywą glikemiczną. Prawidłowa wartość glikemii w 120 minucie nie powinna przekraczać 140 mg%, jeśli stężenie cukru wynosi od 140 do 200 mg% jest to stan upośledzonej tolerancji glukozy natomiast przy wartości powyżej 200 mg% diagnozowana jest cukrzyca.
Pierwszym krokiem w procesie leczenia jest to zazwyczaj zmiana diety oraz redukcja masy ciała. W terapii cukrzycy typu 2 stosuje się leki doustne obniżające poziom cukru. W określonych przypadkach, gdy stosowane leki nie pozwalają na prawidłową kontrolę glikemii, konieczne jest zastosowanie insuliny. Konieczne jest właściwe leczenie cukrzycy ponieważ utrzymywanie wysokiego poziomu cukru we krwi niesie ze sobą szereg powikłań, które mogą być zarówno wczesne, pojawiające się w wyniku wahań poziomu cukru we krwi (kwasica ketonowa, kwasica mleczanowa, hipoglikemia, hiperglikemia), jak i przewlekłe których przyczyną jest zawyżony poziom cukru przez wiele lat, Do powikłań późnych zaliczamy między innymi; stopę cukrzycową, retinopatię cukrzycową (uszkodzenia wzroku), neuropatia cukrzycowa (uszkodzenia nerwów), nefropatia cukrzycowa (choroba nerek), choroby serca, udar mózgu. Powikłania, zarówno wczesne jak i późne dotyczą zmian w naczyniach włosowatych oraz w tętnicach głównie małych i średnich.
Chory na cukrzycę często nie odczuwa dolegliwości bólowych bądź innych niedogodności związanych z cukrzycą niestety nie leczona powoduje szereg powikłań, które często prowadzą do trwałych zaburzeń. Powikłania te spowodowane są uszkodzeniem drobnych i dużych naczyń krwionośnych. Częstym powikłaniem występującym przy nieleczonej bądź nieprawidłowo leczonej cukrzycy jest wspomniana stopa cukrzycowa. W rozwoju stopy cukrzycowej biorą udział dwa mechanizmy; niedokrwienie i zaburzenia neurologiczne, wynikające z wieloletniej, źle kontrolowanej cukrzycy. Gorsze unerwienie powoduje zaburzenia odczuwania bólu, temperatury i dotyku przez co stopy są bardziej podatne na urazy. Niestety powstałe w ten sposób urazy nie dają dolegliwości bólowych przez co często są niezauważane przez pacjenta. Często pacjentom z zaburzeniami neurologicznymi towarzyszy uczucie mrowienia, pieczenia w obrębie chorej kończyny. Jedną z metod leczenia stopy cukrzycowej polega głównie na wyrównaniu gospodarki węglowodanowej przez stosowanie leków doustnych lub insulinoterapii. Ważna jest także pielęgnacja stopy cukrzycowej oraz odciążenie kończyny. Stosuje się również leczenie zabiegowe, w ostatecznym rozwiązaniem jest amputacja kończyny.
Zastosowanie tlenoterapii hiperbarycznej HBOT w leczeniu powikłań cukrzycowych pozwala na przyśpieszenia procesu leczenia. W komorze hiperbarycznej dostarczana jest większą ilość tlenu do uszkodzonych tkanek zarówno przez hemoglobinę jak również rozpuszczony pod wysokim ciśnieniem tlen w osoczu. Pod wpływem wysokiego ciśnienie panującego w komorze hiperbarycznej i procesu oddychania czystym tlenem przez pacjenta, uzyskuje się większe rozpuszczanie tlenu we krwi i osoczu, który w większej ilości dostarczany jest do uszkodzonych tkanek. Wysokie stężenie tlenu w osoczu przyczynia się do zwiększenia dyfuzji tlenu z naczyń włosowatych do otaczających je niedotlenionych tkanek. Zaburzenia ukrwienia stóp u cukrzyków z wieloletnią źle leczoną cukrzycą, wynikają z rozwoju zmian miażdżycowych w naczyniach tętniczych o różnej średnicy, głównie tych o najmniejszym przekroju. Badania wykazały, że zastosowanie HBOT w leczeniu skojarzonym stopy cukrzycowej doprowadziło u wielu chorych do całkowitego zagojenia się ran lub do znacznej poprawy stanu miejscowego, co zapobiega amputacjom. Leczenie powikłań cukrzycowych między innymi zespołu stopy cukrzycowej powinno być wielokierunkowe. Zastosowanie komory hiperbarycznej daje bardzo dobre rezultaty, na co wskazują liczne badania naukowe.
Zapraszamy na zabiegi do Komora Hiperbaryczna Lublin.
